Mannen mogen geen problemen hebben. Vanuit het overleven en jagen moesten mannen zich altijd staande en groot houden.
Die patronen zien we nog steeds in mannelijke breinen. Er was geen ruimte voor emoties, veel wordt intern verwerkt, nadenken en piekeren totdat de man voelt dat hij tot actie moet komen.
Gelukkig komen er steeds meer mannen in actie én bij mij op gesprek. Het heeft allerlei uiteenlopende redenen. Sommige zijn tot inzicht gekomen door de tijd waarin we zitten. Maar ook omdat er nu zoveel kansen zijn op de banenmarkt. Maar ook simpelweg omdat ze meer stress ervaren.
Ik ben maar wat blij dat er dus ook genoeg mannen zijn die de stap over mijn drempel durven te zetten. Om hulp dúrven te vragen.
Want dat is toch iets waar we als mens maar ook zeker mannen tegenaan lopen.
En met gedachten rondlopen als; Is het niet gek om ontevreden te zijn over mijn baan?
Het levert me toch ook heel veel op. Vooral die goed verdiende functie, waarom zou ik weer opnieuw beginnen?
Maar stel jezelf eens de vraag; Stel…alles is mogelijk, met behoud van een goed salaris wat zou je dan het allerliefste doen?
